آسمان را بنگرکه هنوز            بعد صدها شب و روز

                                   مثلِ آنروزِ نخست

                         گرم و آبی       پر از مهروصفا         بما می خندد

یا زمینی را که دلش

                       از سردیِ شبهایِ خزان       نه شکست و نه گرفت !

                                 بلکه از عاطفه لبریز شدو

                                  نفسی از سر امید کشید..

ودرآغازِ بهار

                     دشتی از یاسِ سپید             زیرِ پاهامان ریخت

                                       تا بگوید که هنوز

               پرِ از امینیت و احساس خداست....